Φεβρουάριος σε μια φτωχογειτονιά στο Βουκουρέστι. Η πόλη των αντιθέσεων και των αντιφάσεων. Μια κούπα που σχεδόν αιωρείται πίσω από ένα τζάμι με κάνει να κοντοστέκομαι. Μέχρι να αποκαλυφθεί δειλά, δειλά, ένα κεφάλι με μαλλιά στο χρώμα της νιφάδας χιονιού.

Λίγοι μπορούν να καταλάβουν από που πηγάζει η δυναμική της οικειότητας. Δεν κρύβεται στο πετυχημένο κάδρο. Αλλά στην ευκαιρία να αποτύχεις ξανά και ξανά για να επιστρέψεις. Οικειότητα, σημαίνει επιστρέφω. Με την ίδια λαχτάρα. Να δω και να φωτογραφίσω.

Βρίσκομαι στη Χώρα της Άνδρου. Στο νησί που αισθάνθηκε βαθύτερα και αμεσότερα την ποίηση ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Μια ποίηση που μοιάζει με το απόκοσμο βουητό των κυμάτων , με το λυσσασμένο άνεμο που ταξιδέυει από σοκάκι σε σοκάκι σαν ερωτικό κάλεσμα.