Φθινόπωρο στη Χώρα της Άνδρου

Στέκομαι μπροστά σε μια αγριεμένη θάλασσα. Στο βάθος, ο φάρος Τουρλίτης χτισμένος πάνω σε μια βραχονησίδα μόνος και περήφανος. Καταδικασμένος να δέχεται καρτερικά κάθε κύμα που σπάει πάνω του. Οι ντόπιοι, το αποκαλούν << Βράχο >> εξαιτίας τόσο του βραχώδους των ακτών όσο και των βραχονησίδων που το περιβάλλουν. 



Βρίσκομαι στη Χώρα της Άνδρου. Στο νησί που αισθάνθηκε βαθύτερα και αμεσότερα την ποίηση ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Μια ποίηση που μοιάζει με το απόκοσμο βουητό των κυμάτων , με το λυσσασμένο άνεμο που ταξιδέυει από σοκάκι σε σοκάκι σαν ερωτικό κάλεσμα. Με τον καλπασμό ενός αλόγου πάνω στην άμμο που δεν πρόλαβα να αποθανατίσω αλλά είχα μείνει να κοιτάζω εκστατικά. 



Έχω να κοιμηθώ δυο μέρες. Το φως είναι γλυκό, εξημερωμένο από τη γλύκα του φθινοπώρου. Κάτι μέσα μου πάλλεται, κάτι σκιρτά. Έχει μορφή, εικόνα, γεύση και προσδοκώ να το γνωρίσω και να το γευτώ. Είναι το νησί και οι προσδοκίες που σου γεννά. Αυτή η ποιητική ευτυχία που νιώθεις μόνο και μόνο εξερευνώντας το. 



Η Χώρα της Άνδρου χαρακτηρίζεται από τη γοητεία της απλότητας. Μια περίπλοκη απλότητα, με καθαρές γραμμές, χωρίς εντυπωσιασμούς, αλλά γεμάτη συστολή και μυστήριο. Σε προσκαλεί να την ανακαλύψεις και να την περπατήσεις. 
Νησι του Πολιτισμού και της Τέχνης όπως έχει χαρακτηριστεί από όλα τα ανήσυχα πνεύματα το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Ναυτικό, το Λαογραφικό και αλλα πολλά αποζημιώνουν κάθε φιλότεχνο επισκέπτη που θέλει να τα ανακαλύψει. 


Eίναι η φινέτσα του νησιού. Η αρχιτεκτονική της. Η καθαρότητα των γραμμών της, η σεμνή μεγαλοπρέπεια της. Περπατάω και ο αέρας τρυπώνει μέσα στα σοκάκια, μεταμορφώνεται σε παράξενη μελωδία που μπερδέυεται με τις νότες από την πρόβα της Φιλαρμονικής. 



Σε αυτή την αλμυροδαρμένη γη το 19ο και τον 20ο αιώνα καπεταναίοι και όσοι αναμετρήθηκαν με την απεραντοσύνη της θάλασσας και κατάφεραν να γλιτώσουν από το κάλεσμα της έχτισαν πυργόσπιτα και αρχοντικά. Η νησιώτικη αυτή γη τόσο διαφορετική από όλα τα νησιά των Κυκλάδων, βίωσε μεγαλεία και πλούτη με το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να προκαλεί σημαντικές απώλειες σε ζωές και πλοία στο νησί. Η ναυτιλία, ήταν ένας από τους λόγους που το νησί άκμασε. 



Πλακόστρωτοι δρόμοι που διαδέχονται στοές, καμάρες και κρήνες βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στη Χώρα. Βενετσιάνικα στοιχεία συνυπάρχουν μαζί με τα νεοκλασσικά αρμονικά. Σε όλα τα σπίτι ακαι τις αυλές επικρατεί μια καθαρότητα. Μια τάξη. Ένας άγραφος νόμος λιτότητας, ευγένειας και αισθητικής. 



Όλα οδηγούν σε μια οπτική τέρψη.  Ακόμη και αν μιλάμε για τη διάταξη των γλαστρών ή το κουρτινάκι στο παράθυρο. Μια υποκειμενική αντίλήψη, ένα προσωπικό γούστο που στοιχειοθετεί και οριοθετεί συνάμα, αυτό που λέμε γούστο. Τίποτα περιττό, τίποτα υπερβολικό. 




Οι γάτες στο νησί
Γάτες. Τεμπέλικες, αναρχικές, παράξενες. Αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του νησιού Μόνιμοι κάτοικοι και παρατηρητές. Κάποια έχει τα μουστάκια του Salvador Dali, κάποια άλλη ανεβαίνει με θράσσος πάνω μου και απαιτεί την αμέριστη προσοχή και αφοσίωση μου. 



Τα έξι μποφόρ της επιστροφής με περιμένουν όπως και η υπόσχεση να ξαναεπιστρέψω σε αυτό το << Βράχο >>. Με καινούργιο βλέμμα και γνώριμο συνάμα.