Nomanlandia

Σε αυτή τη σειρά φωτογραφιών, τίποτα δεν είναι προσχεδιασμένο.  Ήταν η πρώτη φορά που δεν θέλησα να ειπωθεί τίποτα συγκεκριμένο, ήθελα απλώς να αφήσω τη ζωή να με εκπλήξει καθώς έρχομαι σε επαφή με την ομορφιά, το άγνωστο, το άχρονο και το ατέρμονο. 

 

Σαν σύγχρονος νομάς, με ένα σάκο στην πλάτη, κυνήγησα το αναπάντεχο. Αυτό, που σου κόβει την ανάσα. Θέλησα να αποτυπώσω το φευγαλέο και το προσωρινό της ύπαρξης μας.

 

Ήταν μια χειμωνιάτικη διαδρομή μέσα σε ένα τραίνο με τον κόσμο να εναλλάσσεται με ταχύτητα σαν καρέ ταινίας. Τίποτα στάσιμο, τίποτα ίδιο. Χαμένη κάπου σε τοπία και χωριά της Τρανσυλβάνιας. Σε εγρήγορση για ώρες, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς κάτι να σαν τσιμπάει σαν αγκάθι στην καρδιά, χωρίς την αίσθηση της κούρασης. 

Η ανάγκη μου για μετακίνηση από τόπο σε τόπο με ένα σάκο στην πλάτη σε άγονες περιοχές, σε άγνωστα μέρη, με ωθούσαν σε μια ασυνείδητη ανάγκη να σηκώσω την φωτογραφική μου μηχανή χωρίς να θέλω να δηλώσω κάτι συγκεκριμένο. Το μόνο γεγονός που ήταν υπό τεκμηρίωση ήταν το γεγονός ότι ζω και αναπνέω το άγνωστο.  

  

Είδα τον κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς όρια αλλά με απεριόριστες δυνατότητες. Είναι το ξεκίνημα μιας μέρας και ο αποχαιρετισμός σεαυτή. Μια εναλλαγή εικόνων εν κινήσει, σαν να ανακαλύπτω τον κόσμο από την αρχή χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς συγκεκριμένη πρόθεση.

 

Σαν μια κουκίδα ενός κόσμου που δε γνωρίζω προσπάθησα να συμπεριλάβω μέσα σε ένα κάδρο την οικουμενικότητα της ομορφιάς και την πανανθρώπινη ανάγκη μας να επιστρέφουμε σε αυτή μέσω της μνήμης. Γιατί οι φωτογραφίες είναι μνήμη και το φευγαλέο μας αποτύπωμα και πέρασμα από τη ζωή.