Μια σιωπηρή συμφωνία

Φεβρουάριος σε μια φτωχογειτονιά στο Βουκουρέστι. Η πόλη των αντιθέσεων και των αντιφάσεων.

Η φθορά των τοίχων εναρμονίζεται με αυτή των προσώπων που ζουν και αναπνέουν πίσω από παράθυρα και ξεθωριασμένες κουρτίνες.

Μια κούπα που σχεδόν αιωρείται πίσω από ένα τζάμι με κάνει και κοντοστέκομαι. Έως ότου αποκαλύφθηκε δειλά, δειλά, ένα κεφάλι με μαλλιά στο χρώμα της νιφάδας χιονιού.

Αργές κινήσεις, μάτια θαμπά από το πέρασμα του χρόνου. Πλησιάζω κοντά, και μια σιωπηρή συμφωνία επιτυγχάνεται ανάμεσα μας.

Σαν φάντασμα που αιωρείται από παράθυρο σε παράθυρο, προσπαθώ να αποτυπώσω κάτι από την φευγαλέα ύπαρξη της γυναίκας αυτής. Δεν ξέρω αν πίνει τσάι ή καφέ. Αν βουτά μέσα  παξιμάδι.

Αν η ζωή της περιστρέφεται γύρω από τα παράθυρα του σπιτιού της. Άραγε  τα ψίχουλα είναι ακόμη πάνω στο τραπέζι; 

Φαντάζομαι στριμωγμένες κορνίζες και πλαστικές τουλίπες μέσα σε βάζα. Μια μικρή τηλεόραση και ένα μικρό ραδιοφωνάκι στην κουζίνα. Οι σοβάδες έχουν ξεφτίσει όπως και οι μνήμες και η μυρωδιά του χρόνου εναλλάσσεται με αυτή του καμένου ξύλου.

Όλα μέσα στο σπίτι μοιάζουν με μία εκκρεμότητα. Κομμάτια από χαρτί με μεγάλα γράμματα ανορθόγραφα, μικρές υπενθυμίσεις για τις στιγμές της ακούσιας λήθης. 

Καθώς μετακινείται από το ένα παράθυρο στο άλλο μπορώ σχεδόν ακούσω το σούρσιμο των ποδιών της. Ακόμη και το πάτωμα έχει λειανθεί σε κάποια σημεία από την γνώριμη διαδρομή ετών. Όλα λειαίνουν και βαθαίνουν με το πέρασμα του χρόνου. Ουλές και αμυχές, ρυτίδες και σιωπές.

 Είναι η συνωμοσία της λήθης.