Η ακινησία του χρόνου

Επιστρέφεις πίσω από τη γνώριμη διαδρομή των τριών τελευταίων ημερών στη λεωφόρο Victoriei. Το Monteoru House σε προσκαλεί να ρίξεις το βλέμμα σου πάνω του, να χαθείς σε μια άλλη εποχή.

Σε ένα στοιχειωμένο σπίτι από την απώλεια, με μνημειώδεις σκάλες, ξύλινα δάπεδα που γυαλίζουν και κιγκλιδώματα, φινετσάτες ταπετσαρίες, γαλλικές πορσελάνες και θροΐσματα βαριών φορεμάτων, νότες από βαλς να σβήνουν στην σάλα. 

Είναι η στιγμή που κοντοστέκεσαι, που όλη η κούραση της ημέρας χάνεται. Σχεδόν αιωρείσαι. Αφήνεις τον εαυτό σου να μαγευτεί  από την άλλη πλευρά του δρόμου, απέναντι από το ξενοδοχείο σου. Καθώς ο ήλιος ξεψυχά για μια ακόμη ημέρα, το γκρίζο της βρεγμένης στάχτης απλώνεται στους τοίχους, στα αγάλματα, στα περίτεχνα αρχιτεκτονικά σχέδια.

Το κτίριο χτίστηκε το 1874 από τον αρχιτέκτονα Ion Mincu για τον Alecu Niculescu. Δέκα χρόνια αργότερα, το σπίτι πουλήθηκε στον Grigore Constantinescu-Monteoru.

Πριν πάρει το όνομα Monteoru, το επώνυμο του ήταν Stavri με μεγάλη ιστορία και καταγωγή από την Ελλάδα. Άφησε την τελευταία του πνοή στην βίλλα, 14 χρόνια μετά την απώλεια του γιου του Γκόγκου. Η ιστορία μιλά για κυνηγετικό ατύχημα  στην κορυφή ενός λόφου στο θέρετρο που ίδρυσε ο πατέρας του. Ο θρύλος λέει ότι είχε αυτοκτονήσει με το κυνηγετικό όπλο και το μέρος όπου βρέθηκε νεκρός είναι  ο χώρος του σημερινού νεκροταφείου στο θέρετρο.

Κοιτάζεις μέσα από τη βαριά καγκελόπορτα. Σχεδόν υπνωτισμένα ακούς τις νότεςαπό τα πουλιά που μισό- κρύβονται στα ψηλά κλωνάρια των δέντρων.  

Η ακινησία του χρόνου, των παγωμένων αγαλμάτων, αιώνια στατικά. Όσες εποχέςκαι αν περάσουν, εκείνα, θα στέκονται εκεί στωικά. Σε πείσμα των καιρών και της ψηφιοποίησης των πάντων. Της ταχύτητας και των γρήγορων εναλλαγών.

Ένα μετέωρο βήμα στην πραγματικότητα και άλλο ένα μέσα σε μια φαντασιακή σκηνή να συντελείται σε ένα μικρό δωματιάκι του μυαλού σου. Μικρά γρανάζια εν κινήσει..  Κλείνεις τα μάτια και ακούς.

Το τρίξιμο της πόρτας. Τις  οπλές των αλόγων. Τους κισσούς που σέρνονται σανφίδια και απλώνονται σε πέτρινους τοίχους, διάφανους  αστραγάλους και  λευκούς λαιμούς γυναικών που θυμίζουν κύκνους σε φυλακή. 

Λευκοί λεκέδες από χιόνι στο γκρίζο τοπίο. Σύγχυση και ρωγμή.

Ήχος εκπυρσοκρότησης. 

Σκιές στους τοίχους, φιγούρες να χορεύουν ξέφρενα σε αχανή δωμάτια χωρίς ρυθμό.

Σκαλοπάτια που τρίζουν ρυθμικά. Ήταν ατύχημα ψιθύρισε. Ήταν;