Η οικειότητα στη φωτογραφία και οι αφηγηματικές προεκτάσεις της

Θέλω τόσες μέρες να γράψω κάτι για τον τόπο μου. Χωρίς να βρίσκομαι σε αυτόν, νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για αυτόν. Τον συμβολικό μου τόπο, τη  φωτογραφία. Για  ότι την ορίζει και ότι την καθορίζει.

Αλλά και για τον άλλο. Τον εσωτερικό που συμπυκνώνεται σε ένα άναρχο κατά τα άλλο τοπίο από εξωγενείς παράγοντες, την Αρκίτσα, το τόπο που μεγάλωσα.

Θέλω να γράψω για το οικείο και το γνώριμο και πως αυτό μας ωθεί δημιουργικά να αποτυπώσουμε με νέα μάτια, καινούργια κάθε τι που προσπερνάμε αδιάφορα και υπνωτισμένα.

Δε βρίσκω  μέρος να σκαρώσω λέξεις. Τριγύρω υψώνονται τοίχοι πολυκατοικιών. Παιδιά κλαίνε, μεγάλοι φωνάζουν και ο fitness addict από πάνω κάνει ανελέητα σχοινάκι μέσα στο καθιστικό. Το βράδυ. Τα ξημερώματα. Το πρωί. Το μεσημέρι. Την ώρα που τσακίζω παγωτίνια από την κατάψυξη απενεχοποιημένα.

Δε βρίσκω γνώριμο, φιλικό και οικειο μέρος να βάλω σε τάξη σκέψεις, σύμφωνα και φωνήεντα. Ζω σε πόλη, ανοίκειο περιβάλλον για μένα. Θέλω τόσο να μιλήσω για αυτό που μου λείπει. Φωτογραφίζουμε αυτό που μας λείπει. Φωτογραφίζουμε το γνώριμο- ξένο.

Bρίσκω καταφύγιο σε ένα παιδικό δωμάτιο με πεταλούδες στους τοίχους κολλημένες. Στρέφω το βλέμμα αριστερά, ανοίγω την μπαλκονόπορτα. Από τη βεράντα προεξέχουν κλαδιά νερατζιάς και μια πικέ φούξια κουβέρτα. Το φως είναι ήπιο και το καζανάκι που ακούω από πάνω αδιάφορο στα αυτιά μου. Νιώθω ότι ξέρω τη νεραντζιά. Ξέρω και πως μυρίζει η κουβέρτα και ποιο σώμα σκέπαζε.

Μου είναι αρκετά για να μιλήσω για την οικειότητα και πως μπορεί να γίνει η βάση για να αφηγηθείς οπτικά μια ιστορία.

<< Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας >> μου είπε πρόσφατα ο Α. << Άλλαξε οπτική γωνία και όλα μπροστά σου θα αναδυθούν  Θα αναδιαμορφωθούν. Θα πάρουν σχήμα και μορφή>>.

. Ανακάτεψε το κάδρο σα να είναι φύλλα τράπουλας. Λίγο αριστέρα. Λίγο πιο διαγώνια. Όταν βρέχει. Ότάν φυσάει. Όταν σε κοιτάνε αμέτρητα αδιάκριτα βλέμματα. Πήγαινε ξανά και ξάνα. Επέστρεφε.

Κάθε φορά που φωτογραφίζω την Αρκίτσα, τα κύματα που είναι τόσο οικεία και ανόμοια με αυτό το αγριεμένο, σχεδόν σαλεμένο γκριζοπράσινο που με υπνωτίζει κάτι διαφορετικό αναμοχλεύεται.  Βλέπω το όνειρο, όλα όσα διάβαζα, όλα όσα είδα, όλα όσα έθαψα και έκρυψα, όλα όσα φάνηκαν άπιαστα και απρόσιτα. Τα τοποθετώ προσεκτικά στις γωνίες και στο κέντρο του κάδρου σαν έθραυστα φλιτζάνια προρσελάνης σε σερβίτσιο.

Λίγοι μπορούν να καταλάβουν από που πηγάζει η δυναμική της οικειότητας. Δεν κρύβεται στο πετυχημένο κάδρο. Αλλά στην ευκαιρία να αποτύχεις ξανά και ξανά για να επιστρέψεις. Οικειότητα, σημαίνει επιστρέφω. Με την ίδια λαχτάρα. Να δω και να φωτογραφίσω.

Οι φωτογραφίες που βλέπετε μικρή σημασία έχει αν είναι καλές, κακές ή μέτριες. Τοποθετήθηκαν εκούσια τυχαία. Συμβολίζουν ένα οικείο γυάλινο σπίτι. Διάφανο όπως το νερό της θάλασσας. Όλοι σε βλέπουν και κανείς δε σε γνωρίζει.